Selam
Nerden geldiyse aklıma yıllar önce bana test yapan bir psikolog arkadaşımın yorumu geldi gece gece:))) Bana "şişirilmiş ego" teşhisi koymuştu. Hülya Avşar'ın hastalığı ya da ne diyelim psikolojik çözümlemesiymiş. "Ben ha! Bana ha öyle mi" dedim. Kabul etmedim tabiki(Hiç kimse etmez ki zaten).
19 yaşındaydım sanırım aynanın karşısına geçer "offf kahretsin bu günde çok güzelim" derdim ve ev arkadaşlarım yastık fırlatırlardı kafama.
Bir türlü neden böyle bir tepki gösterdiklerini anlayamazdım. Ben onlara "ben güzelim siz çirkinsiniz" demiyordum ki. Ama onlar nedense öyle algılıyorlardı. Sonra bir gün babam geldi ev arkadaşlarımla kaldığımız eve ve babam gittikten sonra arkadaşlarım "senin neden kendini beğenmiş, ukala olduğunu anladık" dediler.
Ben daha çok küçük çocukken bile hatırlıyorum babam aynanın karşısına geçer "Şu güzelliğe, düzgünlüğe bir bakın. Allah saatlerce düşünmüş beni yaratmak için" derdi.:)))) Biz de çocuk aklımızla "baba beni yaratmak için kaç saat düşünmüş" diye sorardık kardeşlerimle. Üçümüze de yaklaşık saatler söyler ve "ama annenizi yaratmak için bütün işini gücünü bırakmış günlerce düşünmüş" derdi. Ne aşk ama!
Aslında arkadaşlarım haklılar. Bugün ki kendime olan inancımın kaynağı babamdı. Şu anda geçen zamana dönüp baktığımda evet biraz şişirilmiş bir ego olmuşum ama bunun kimseye bir zararı yoktu ki(hatta ben çok faydasını gördüm).
Gerçek, duyularımızla algıladıklarımıza verdiğimiz anlamlarsa eğer bu bir tür kendini kandırmaktır. O zaman niye işimize yarayacak şekilde kandırmayalım kendimizi. Yani demek istediğim bir işe başlarken yapamayacağımızı düşünebiliriz ya da yapabileceğimizi düşünürüz. İki düşüncenin de doğru olma ihtimali eşittir öyle değil mi? Peki o zaman niye olumluya inanmayalım ki? Olumsuza inanırsak eğer sürekli kendimize engeller buluruz ama olumluya inanırsak "nasıl yapılabilir"e odaklanırız ve tabi ki başarma şansımız daha yüksek olur.
Aslına bakarsanız bence ben kendini beğenmiş, narsist ya da şişirilmiş ego değilim. Sadece biraz önemseyememe rahatsızlığım var. Yani güzelliği mesela. Güzel olmak ve ya olmamak Allah vergisidir. Bunun için bir dahlimiz yok ki. Zeka desen o da öyledir ve sevdiğim bir hocamın dediği gibi "çok zeki olmak önemli değildir o zekayla ne yaptığın önemlidir".Ama azim ve çalışmak, sabır gibi konularda yapabileceğimiz şeyler var. Kendimizi disipline edebiliriz. Ve bence sadece bunlarla övünebiliriz.
Çok kişisel gelişim bir yazı oldu ama, amacım bu olmasa bile kişisel gelişmek iyidir:))))
27.10.2014
Nerden geldiyse aklıma yıllar önce bana test yapan bir psikolog arkadaşımın yorumu geldi gece gece:))) Bana "şişirilmiş ego" teşhisi koymuştu. Hülya Avşar'ın hastalığı ya da ne diyelim psikolojik çözümlemesiymiş. "Ben ha! Bana ha öyle mi" dedim. Kabul etmedim tabiki(Hiç kimse etmez ki zaten).
19 yaşındaydım sanırım aynanın karşısına geçer "offf kahretsin bu günde çok güzelim" derdim ve ev arkadaşlarım yastık fırlatırlardı kafama.
Bir türlü neden böyle bir tepki gösterdiklerini anlayamazdım. Ben onlara "ben güzelim siz çirkinsiniz" demiyordum ki. Ama onlar nedense öyle algılıyorlardı. Sonra bir gün babam geldi ev arkadaşlarımla kaldığımız eve ve babam gittikten sonra arkadaşlarım "senin neden kendini beğenmiş, ukala olduğunu anladık" dediler.
Ben daha çok küçük çocukken bile hatırlıyorum babam aynanın karşısına geçer "Şu güzelliğe, düzgünlüğe bir bakın. Allah saatlerce düşünmüş beni yaratmak için" derdi.:)))) Biz de çocuk aklımızla "baba beni yaratmak için kaç saat düşünmüş" diye sorardık kardeşlerimle. Üçümüze de yaklaşık saatler söyler ve "ama annenizi yaratmak için bütün işini gücünü bırakmış günlerce düşünmüş" derdi. Ne aşk ama!
Aslında arkadaşlarım haklılar. Bugün ki kendime olan inancımın kaynağı babamdı. Şu anda geçen zamana dönüp baktığımda evet biraz şişirilmiş bir ego olmuşum ama bunun kimseye bir zararı yoktu ki(hatta ben çok faydasını gördüm).
Gerçek, duyularımızla algıladıklarımıza verdiğimiz anlamlarsa eğer bu bir tür kendini kandırmaktır. O zaman niye işimize yarayacak şekilde kandırmayalım kendimizi. Yani demek istediğim bir işe başlarken yapamayacağımızı düşünebiliriz ya da yapabileceğimizi düşünürüz. İki düşüncenin de doğru olma ihtimali eşittir öyle değil mi? Peki o zaman niye olumluya inanmayalım ki? Olumsuza inanırsak eğer sürekli kendimize engeller buluruz ama olumluya inanırsak "nasıl yapılabilir"e odaklanırız ve tabi ki başarma şansımız daha yüksek olur.
Aslına bakarsanız bence ben kendini beğenmiş, narsist ya da şişirilmiş ego değilim. Sadece biraz önemseyememe rahatsızlığım var. Yani güzelliği mesela. Güzel olmak ve ya olmamak Allah vergisidir. Bunun için bir dahlimiz yok ki. Zeka desen o da öyledir ve sevdiğim bir hocamın dediği gibi "çok zeki olmak önemli değildir o zekayla ne yaptığın önemlidir".Ama azim ve çalışmak, sabır gibi konularda yapabileceğimiz şeyler var. Kendimizi disipline edebiliriz. Ve bence sadece bunlarla övünebiliriz.
Çok kişisel gelişim bir yazı oldu ama, amacım bu olmasa bile kişisel gelişmek iyidir:))))
27.10.2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder