İnsana Dair

    Bu gün biraz üzgünüm. Kızımın, güzel gözlü bebişimin  gözleri bozukmuş. Geçen hafta okula "göz taraması"na gelmişler ve Ezgi'ye "annen'e söyle seni göz doktoruna götürsün" demişler. Bu sabah doktora gittiğimizde hiç ciddiye almıyordum. Çünkü çocuklar bazen dikkat çekmek için öyle şeyler yapabiliyorlar. Ya da çocuğumuzun hasta olması ihtimalini kondurmuyoruz. Ama istediğin kadar kondurma, kabullenme, olacaksa oluyor. Niye onun başına geldi ki şimdi bu gözlük olayı dedim kendi kendime. Keşke bana olsaydı dedim. Babama hipotiroit hastası olduğumu ve ömür boyu ilaç kullanmam gerektiğini söylediğimde ki tepkisi o an bana çok komik gelmişti. "Yok senin bir şeyin" diye çıkışmıştı bana. O an gülmüştüm ve inkar etmesine anlam verememiştim. Şimdi ne hissettiğini anlıyorum.

       Bu sabah bu olayı düşünürken kızımın gözlerinin bozuk olduğunu değil de ölümcül bir hastalığı olduğunu da öğrenebilirdim dedim. O zaman ne yapacaktım. Olmaması için bir sebep yok. Her gün herkesin başına böyle şeyler geliyor. Başımıza kötü bir şey geldiğinde genel tepkimiz "niye ben Allahım" oluyor.Niye biz olmayalım ki, biz insan değil miyiz? Babamın hastalığını öğrendiğimde "neden benim babam, daha çok genç" diye düşündüm. Kanser olan bebekleri hiç düşünmeden. Genel insan tepkisi bu ama. Kendimde ve çevremde gözlemlediğim bir şey. Kötü şeyler hep başkalarının başına gelir gibi bir düşüncemiz var zihnimizin derinliklerinde. Ama başımıza kötü bir şey geldiğinde de  "niye hep beni buluyor, çok şanssızım" diyoruz.

     Bazen kendime acırken yakalıyorum kendimi ve mantığım devreye girip düşünmeye başlayınca şöyle diyorum kendime "bu dünyaya gelirken bize söz mü verdiler ki. Sizi dünyaya getiriyoruz, çok mutlu edeceğiz sizi" mi dediler? Biz gelmek istemedik nazlandık ta "ay ne olur doğ, yaşa, valla söz elini sıcak sudan soğuk suya sokturmayacağız" vaadleri veren birileri mi vardı. Benim hatırladığım yoktu. Yani bana "ne olur dünyaya gel çok mutlu olacaksın" diye söz veren kimse olmadı. E o zaman nedir bu beklentinin sebebi? Ah bunu bir anlayabilsek. Kendi mutluluğumuzdan sadece bizim sorumlu olduğumuzu, insanların başına gelen herşeyin bizimde başımıza gelebileceğini anlayabilsek. O zaman nirvanaya ereriz:)))

04.12.2014