VİCDAN

Merhaba

Hep söyler aslında vicdanımız bize olması gerekeni. Ama biz duymayız ya da duymak istemeyiz. Ama o yine de söyler, hep söyler. Özellikle yanlış bir şey yapıyorsak uyarır bizi. Bazen çevreden onay isteriz ki vicdanımızın sesini duymayalım. Belki geçici olarak rahatlarız ama o hiç susmaz. Yanlışsa eğer siz pişman olup yapmaktan vazgeçene kadar konuşur. 

Semiha Ayverdi Hoca'nın youtube'da bir videosunu izlemiştim. Diyor ki "yaptığınız şeylerin doğru olup olmadığını ya da günah olup olmadığını vicdanınıza sorun. O söyler. "Tamam sorun yok derse devam edin" doğrudur çünkü".

Bazen kız kardeşim ya da sevdiğim bir arkadaşım vicdanımın söylediklerini söyler bana ama onlara da kızarım "vicdan azabı mısınız? bir susun" derim. İnsanın kendine kızması çok zordur çünkü. Çok acı verir. Başkasına kızmak ona söylenmek her zaman daha kolaydır. Birine kızsan konuşmazsın mesela , bir tepki gösterirsin ama kendine kızınca ne yapacaksın? Kendinle irtibatı mı koparacaksın? Bu mümkün olmadığı için çeşitli savunma mekanizmaları geliştiririz. Başkasını suçlarız, şartları suçlarız. Hep bir bahaneler buluruz. Haksızlığa uğradığımızda mağduru oynamak hem çok kolay hem de külfetsizdir. Ama haksızlığı yapan bizsek bunu kabul etmek , sorumluluğunu almak çok zordur. 
Çocuklarıma kötü davrandığımda(ama beni çok kızdırıyorlar) çok kötü vicdan azabı çekiyorum. "Ben ne kötü bir anneyim, özür dilerim" diyerek hüngür hüngür ağlamak istiyorum bazen. Ama tutarsız görünmekten korktuğum için yapamıyorum. Bu annelik olayı tamamen psikopatlık arkadaş. Bir anda kızgınlıkla dövmek istiyorsun sonra da acısını kalbinde çok şiddetle hissediyorsun ve kendini affettirmek için çabalıyorsun. Gel-gitler yaşıyorsun. 

Hatta bazen vicdanımızın azabı öyle dayanılmaz olur ki itiraf edip cezasını çekmeye razı oluruz:))) Hep vicdanımızın sesine uymamız dileğiyle....
25.06.2014