Merhaba
Kendimi bildim bileli insanları, kendimi anlamaya çalışıyorum. Gözlemliyorum.Neyi neden yaptıklarını merak ediyorum.Son zamanlarda oluşan kanaatim hepimiz bir gün öleceğimizi unutarak yaşayan zavallı fanileriz. Unutmamız, bu dünyayı çok önemsememiz zavallı olduğumuzu düşündürtüyor bana.
Filozofun biri demiş ki "Ölümden neden korkayım ki? Ölüm varsa ben yokum, ben varsam ölüm yok"
Bazı insanların yüzlerine bakıyorum sanki "sakın bana ilişme" diyor. Son zamanlarda diğer insanlara düşmanca bakan insan sayısında artma olduğu izlenimine kapılıyorum.
Övünmek gibi olmasın ben güler yüzlü bir insanımdır(bu bazıları için pek takdir edilecek bir özellik değil ama). Tanıdık , tanımadık pek umursamam, gülümserim. Bazen insanlar onlara gülümsediğimde aptalmışım gibi bakarlar. Anlam veremezler.
Bir gün eşim Ulus'ta bir simitçiden simit alırken simitçi ona demiş ki: "Abi sabahtan beri bana gülümseyen ilk kişisin, herkes ne kadar mutsuz". Bunu duyunca "gerçekten mi?" diye düşündüm ve hemen kendime cevap verdim "evet". Doğru maalesef.
"Müziğin sesini duymayanlar dans edenleri deli sanıyor" Friedrich Nietzsche
İş yerinde bana "odamızın neşesi", "evimizin küçük çocuğu" falan diyorlar. Çünkü pek kimse birbiriyle konuşmuyor.Ben konuşursam , bir şey dersem muhabbet açılıyor. Aslında yılbaşı günü "Allahım ya daha eğlenceli iş arkadaşları olan bir işe geçeyim yeni yılda, bu mümkün değilse bari elimdekileri eğlenceli hale getir" diye sesli bir şekilde dua ettim ama arkadaşlarım sadece güldüler. Hep devletten bekliyorlar her şeyi. Hatta geçenlerde bir arkadaş "canımız sıkıldı , hadi bizi eğlendir " dedi." Masaya çıkıp oynayayım isterseniz" dedim. Evde oğlum da diyor "anne canım sıkıldı, beni eğlendir" ona da aynısını diyorum. Bir gün gerçekten çıkacağım hep şaka yaptığımı sanıyorlar:)))
03.04.2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder